«Τελευταίος γύρος», Γκράχαμ Σουίφτ

Ο Βικ, ιδιοκτήτης γραφείου κηδειών, ο Βινς, έμπορος αυτοκινήτων, ο Ρέι ο Τυχεράκιας, και ο Λέννυ, πρώην μποξέρ, ξεκινούν για να πραγματοποιήσουν την τελευταία επιθυμία του Τζακ του χασάπη: να σκορπίσουν τις στάχτες του στη θάλασσα. Στη διαδρομή προς το Μάργκεϊτ θα σταματήσουν για μπίρες και ουίσκι σ’ ένα μπαρ στο Ρότσεστερ, θα επισκεφτούν το μνημείο του ναυτικού στο Τσάταμ, θα κάνουν μια στάση στο αγρόκτημα Ουίκς όπου ο Βινς και ο Λέννυ θα πλακωθούν στις μπουνιές, και θα ξεναγηθούν στον καθεδρικό ναό του Καντέρμπερι. Η συνύπαρξη των τεσσάρων αντρών μέσα στο αυτοκίνητο, αλλά και στους κατά τόπους σταθμούς τους, με την τεφροδόχο να μεταφέρεται κυκλικά από τον έναν στον άλλον, μοιάζει περισσότερο με ημερήσια εκδρομή παρά με επικήδειο συνοδεία.

«Ο Ένοικος», Χαβιέρ Θέρκας

Διάβασα τον Ένοικο του Χαβιέρ Θέρκας, ένα κυριακάτικο πρωινό, μέσα σε τρεις ώρες. Στις εκατόν εξήντα μία σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνεται υποδειγματικά, και αριστοτεχνικά, το μεγαλείο του κόσμου της λογοτεχνίας, η αδιαφιλονίκητη ικανότητα ενός συγγραφέα να στήσει μεστά, συνοπτικά, δίχως αδολεσχίες και αχρείαστες περιγραφές, ένα σφιχτοδεμένο έργο τέχνης, ένα πραγματικό αριστούργημα που, όπως και όλα τα αριστουργήματα, σε αγγίζει με το βάθος της σύλληψής του, αλλά πρωτίστως με την υπαινικτική ουσία της γραφής, με τον τρόπο να δοθεί η αρχική ιδέα σαν να περπατάς σε σκοτεινούς δαιδάλους κρατώντας στα χέρια σου ένα μικρό, κι εντούτοις φωτεινότατο, πυρσό.

«Ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα», Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες

«Μερικές φορές είναι φρικτό. Η πρώτη ύλη του καλλιτέχνη είναι η ίδια του η ζωή. Αυτό είναι τρομακτικό. Ένας συγγραφέας, για παράδειγμα, πρέπει να ανακατεύει τα ίδια του τα σκατά. Και να βγάζει πράγματα αποκεί. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος αφήνει τα σκατά του να ξεραθούν. Και τα ξεχνάει. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος ξεχνάει όλα τα σκατά της ζωής του. Αυτά που του έκαναν και αυτά που έκανε. Αφήνει όλα αυτά τα σκατά να κατακάτσουν και να ξεραθούν, και δεν βρομάνε πια. Αλλά ένας καλλιτέχνης μετατρέπει αυτά τα σκατά σε πρώτη ύλη. Υλικό κατασκευής. Φτιάχνει αγάλματα, πίνακες, τραγούδια, μυθιστορήματα, ποιήματα, παραμύθια. Κι όλα αυτά βρομάνε φρέσκα σκατά».

«Solar», Ίαν Μακ Γιούαν

Ανάμικτες εντυπώσεις μου άφησε το Solar του Βρετανού συγγραφέα Ίαν Μακ Γιούαν. Είναι από τα βιβλία που είναι απολύτως αναγκαίο να φτάσεις μέχρι το τέλος για ν’ αποφανθείς τελικά αν σου άρεσε ή όχι, για να συμπεράνεις αν ο αρχικός σκοπός του συγγραφέα εξυπηρετήθηκε μέσα από την αφηγηματική του τεχνική ή έμεινε αδικαίωτος, ακοινώνητος. Προσωπικά, συγκαταλέγομαι στην ευάριθμη, ίσως, κατηγορία των αναγνωστών που δεν χρειάζονται την κατάληξη της πλοκής για ν’ απολαύσουν ένα πραγματικά καλό βιβλίο. Στην περίπτωση του Solar, αν δεν το ολοκληρώσεις, είναι σαν να παρακολουθείς έναν ημιτελή πίνακα ζωγραφικής, ένα ψηφιδωτό από το οποίο απουσιάζουν καίρια κομμάτια, εντούτοις όμως παραδέχομαι ότι, ο χειρισμός των ενδιάμεσων κεφαλαίων και όλων των περιστατικών που περιγράφονται σε αυτά, οδηγεί σε μια κορύφωση που εμπεριέχει την τέχνη του δράματος, παρότι το σιγανό χιούμορ κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου.

«Κόρσακοφ», Ερίκ Φοτορινό

Το σύνδρομο Κόρσακοφ, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, είναι μια γενικευμένη διαταραχή της μνήμης, ένα από τα συμπτώματα της οποίας είναι η μυθοπλασία, δηλαδή η απόπειρα αντιστάθμισης των κενών της μνήμης, μέσω της επινόησης νέων, πειστικών αλλά ψευδών, αναμνήσεων. Ο Ερίκ Φοτορινό, χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη ασθένεια για να μας ταξιδέψει στον μαγευτικό κόσμο της συγγραφής, εκεί όπου οι επινοημένες ιστορίες δημιουργούν τα μυθιστορηματικά σύμπαντα, εκεί όπου οι φανταστικές λεπτομέρειες προσδίδουν πειστικότητα και καθιστούν το ψευδές περισσότερο αληθινό από το πραγματικά αληθινό.