«Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά», Λεονάρδο Παδούρα

΄Οταν επιλέγω ογκώδη βιβλία είμαι αρκετά επιφυλακτικός καθώς, τις περισσότερες φορές, οι συγγραφείς τους φλυαρούν κατά συρροή δοκιμάζοντας επανειλημμένα τα όρια της υπομονής των αναγνωστών, πόσο μάλλον όταν αυτά τα πολυσέλιδα βιβλία είναι τυπωμένα με τρόπο που δυσχεραίνει το διάβασμα (μικροσκοπικοί χαρακτήρες, μηδαμινή απόσταση μεταξύ των γραμμών). Αν και ο Λεονάρδο Παδούρα δεν καταφέρνει να χαλιναγωγήσει, σε αρκετά σημεία, τη συγγραφική του ορμή, κυρίως όπου οι τρεις αφηγητές αναφέρονται στα ίδια περιστατικά χωρίς πάντα να φωτίζονται ή να αναδεικνύονται διαφορετικές λεπτομέρειες ενώ, ταυτόχρονα, υπεισέρχεται σε ιστορικές πτυχές λησμονώντας συχνά τον λογοτεχνικό του σκοπό που μοιάζει να αντιπαλεύει αυτόν του έγκυρου επιστήμονα, εντούτοις, η έλλειψη οικονομίας υποσκελίζεται από το τελικό αποτέλεσμα που είναι ένα μνημειώδες πόνημα ενός, πραγματικά δεξιοτέχνη, τόσο της γλώσσας όσο και της δομής, ενός ανθρώπου που αποτιμά ρεαλιστικά το αποτύπωμα των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στον ανθρώπινο ψυχισμό και στη μοίρα εκατομυρίων πολιτών κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα.